بسم الله الرحمن الرحیم
فوتبال پدیده حائز اهمیت قرون معاصر است که از زوایای مختلف مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. همانطور که بازی کردن این ورزش موجب تقویت قدرت بدنی می شود مربی گری و آنالیزاین ورزش نیز یک بازی فکری ست که موجب تقویت قدرت فکری می گردد. خیلی ها عرصه سیاسی و نظامی و هر کجا که مبارزه با تاکتیک و استراژی وجود دارد را به شطرنج تشبیه می کنند، زیرا این بازی به نوعی کارگاه فانتزی از تقابل دو حریف بر سر یک هدف مشترک که پیروزی می باشد، به حساب می آید. اگر با این دید به فوتبال نیز بنگریم خواهیم دید نمایشی مجازی از تاکتیک هاییست که در جهان واقعی ما توسط حریفان روی هم دیگر اجرا می شود. از این روی می خواهیم نبرد دیپلماتیک را در یک بازی فوتبالی شبیه سازی کنیم.
ایران_آرژانتین بازی که در این جام جهانی به یکی از جذاب ترین بازی های این جام تبدیل شد. همانطور که آگاهید شگفتی ساز این بازی ایران بود و بالحق هم نمایش زیبا و قابل توجهی در مقابل تیم پر ستاره ای مانند آرژانتین نشان داد. طوری که در انتها بازی تیم آرژانتین با وقت کشی سعی در اتمام سریع بازی داشت. اما چطور ممکن است تیمی شبیه ایران در مقابل تیم مانند آرژانتین اینگونه شگفتی ساز باشد.
اولین گام را باید در شناخت خود و حریف دانست. فوتبال آسیا بصورت کلی ضعیف ترین سطح فوتبال جهان است. میانگین دوندگی در لیگ ایران تقریبا نصف دوندگی حریفا مقابل است. با این اطلاعات اولین استراتژی تنظیم می شود یعنی «دشمن نا هم طراز». حال باید چگونه دراین شرایط نا هم طراز با حریف رقابت کرد.
در اینجاست که یاد جمله ای معروف در ذهن متبادرمی شود که« در نبردهای سخت و دشوار، سریع ترین ها و قوی ترین ها پیروز نمی شوند بلکه کسی پیروز می شود که به آن اعتقاد داشته باشید و برای رسیدن به آن تلاش کند». آری با مدیریت روانی و روحیه ببخشی سرمربی، تیم ایران باور کرد که می تواند پیروز باشد و برای رسیدن به آن تلاش کند. ولی با شرایطی که ایران داشت (یعنی حریف هم سریع تر است و هم قوی تر) چه کار باید می کرد. اینجا بود که باید با یک برنامه فکری حریف را مغلوب کرد البته با علم به این که حریف قوی تر است.
در بازی ایران با نیجریه تدافعی ترین بازی جام جهانی بنمایش گذاشته شد. اینچنین بود که می شود
و ادامه این رویه در بازی مقابل آرژانتین مشاهده شد.
ولی این بمعنی فرو رفتن در لاک دفاعی و انفعال نبود بلکه نمایش ایران در مقابل آرژانتین یک دفاع فعالانه و قرار دادن حریف در انفعال بود. اینجاست که می توان تاکتیک ایران در این بازی را یک «نرمش قهرمانانه»خواند. نرمشی که از بازی مقابل نیجریه شروع شد و به حماسه آفرینی مقابل آرژانتین ختم شد. نرمشی که نه به معنای سازش و وادادگی میدان بلکه نرمشی به همراه باور به پیروزی خود و شکست پذیری حریف بود.
عمارنامه